Ο Αντώνης Τσόκος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1976. Η ενασχόλησή του με το γράψιμο ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία, η δε αγάπη του για την ποίηση έχει στρέψει όλο του το ενδιαφέρον προς το μέρος της τα τελευταία κυρίως χρόνια.
Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορούν οι ποιητικές του συλλογές «Σουίνγκ με τ’ άστρα» (Οκτώβριος 2013) και «Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς» (Μάιος 2015).
sterianizali@gmail.com
sterianizali.wordpress.com 
καλησπερα….(δεν ηξερα που να γραψω)ωραια πραγματα…
οι σκεψεις του μυαλου που μπορει να βασανιζουν, θα φυγουν καποια στιγμη μεσα στη δεινη του χρονου και ο πονος θα γινει τοσος, ωστε να μπορεις να τον αντεξεις και να συνεχισεις…
Γι αυτό αποτυπώνω εδώ αυτές οι σκέψεις. Για να επιστρέφω σ’ αυτές κάθε φορά που ο πόνος αρχίζει να χάνετε.
Χαίρομαι που υπάρχει αυτό το blog και το ανακάλυψα.. Μια ανάσα στην χειμαρρώδη φλυαρία του (διαδικτυακού και του άλλου) κόσμου. Ο πόνος είναι προτιμότερος από το τίποτα. Δείχνει ύπαρξη αισθήσεων (πράγμα μη συνηθισμένο)
George
Τη φλυαρία έμαθα από μικρός να την αποφεύγω. Με τον πόνο δεν ήμουν τόσο αποτελεσματικός.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Καλησπέρα κι από εμένα και συγχαρητήρια για τα κείμενα, είναι πολύ πολύ όμορφα, Θα παρακολουθώ ανελλιπώς!
Νέστορα Καλφίδη
Σ’ ευχαριστώ πολύ! Καλώς όρισες στο blog.
DIORTHWSA TO BLOG MOY KAI PALI EYXARISTW GIA THN EPISHMANSH ….. TO VRHKA SE MIA ANAZHTHSH MOY STO INTERNET GIA TON COELHO ..LOGIKA THA EIXE GINEI LATHOS TAG PANW TOY …..
Υπήρχε μια αναφορά, στα σχόλια του κειμένου, στον Coelho. Μάλλον από εκεί δημιουργήθηκε το μπέρδεμα. Συμβαίνουν αυτά.
Καλησπέρα.
na sai kala kai pali sygnwmh …parepiptwntws poly wraio istologio …..poly organwmeno kai plousio se idees … tha ta ksanapoume logika …xairetw ..Diamantis …….
Φυσικά θα τα ξαναπούμε.
Σ’ ευχαριστώ!
Καλημέρα…
Θα μου χρωστάς ώρες ύπνου που ανεμοσκορπίστηκαν επειδή τυχαία (μα τόσο τυχαία που καταντάει συμπαντικά ειμαρμένο!) έπεσα Τρίτη βράδυ πάνω στον… τραμπαλιζόμενο ιστό σου. Και με πήρε στη δίνη της κι εμένα η… ζάλη. Κι από τότε ξεκλέβω χρόνο, μπαίνω, βυθίζομα ληθαργικά σε ό,τι -ευτυχώς- δε χώρεσε στο μυαλό σου κι ήρθε να στρογγυλοκαθήσει εδώ και να περιμένει βλοσυρούς και ιδιότυπους επισκέπτες σαν εμένα.
Θα σου χρωστάω χάρη, ώρες «ξύπνιες», σκέψεις ζωηφόρες, εξαγνιστικά δάκρυα και μια ευφρόσυνη ονομαστική εορτή που αρχικά αποφάσισα να την περάσω εσκεμμένα αυτοτιμωρούμενη στην απομόνωση και τη σιωπή αλλά τελικώς την γλέντησα εδώ μέσα με τον ιδανικότερο -για ανθρώπους όπως η υποφαινόμενη- τρόπο.
Τουτέστιν μεθερμηνευόμενο, λιγότερο βερμπαλιστικά και δυσνόητα: Εύγε για την όαση μέσα στην απύθμενη σωρευμένη βλακεία.
Αν δεν ήμουν αφόρητα φλύαρη, αρκούντως παρανοϊκή και ελαφρώς ανεξοικείωτη με τις διαδικτυακές συνήθειες θα έλεγα απλώς: Μπράβο κι Ευχαριστώ!
Υστερ(ι)όγραφο: Κερασάκι στην τούρτα, οι μουσικές σου επιλογές!΄Οπως αντιλαμβάνεσαι… party με τα όλα του έκανα.
Αγγελική
Τον ύπνο ίσος μπορέσω να στον ξεπληρώσω. Το χρόνο που ξέκλεψες, δύσκολα. Οι σχέσεις μας είναι εντελώς τυπικές.
Απρόβλεπτος που είναι ο κόσμος μας. Κοιμήθηκα χρωστώντας μοναχα ένα ποτήρι λευκό κρασί στη ζαλάδα μου…
Οι ιδιότυποι επισκέπτες είναι η αδυναμία μου. Σ’ ευχαριστώ για τη συντροφιά που κράτησες στις σκέψεις μου τη μέρα της γιορτής
σου. Χρόνια σου πολλά.
Χμμμμ…. διαπιστώνω πως δεν είσαι ακριβώς η περίπτωση του «κοιμάσαι κι η τύχη σου δουλεύει» μιας και ξύπνησες με χρέη.
Ευχαρίστησε εκ μέρους μου τις σκέψεις σου για τη συντροφιά που μου κράτησαν εκείνη τη μέρα. Θλιβερό προνόμιο είχαν, πίστεψέ με. Τους άφησα αμανάτι επίπλαστη ψυχραιμία και τους κούρσεψα καρδιοχτύπι.
Εσύ χρεωμένος, αυτές εξαπατημένες. Η μόνη κερδισμένη τελικά είμαι εγώ!
Αγγελική
Η τύχη μου δουλεύει για λογαριασμός της. Μια έννοια λιγότερη.
Για τις σκέψεις μην ανησυχείς. Είναι μαθημένες ν’ αντέχουν.
Στην αυτάρκη τύχη και στις ανθεκτικές σκέψεις λοιπόν:
Αγγελική
Σε ό,τι αξίζει.
Σαφώς. Κι εντελώς πληροφοριακά (τρελαίνομαι να δίνω πληροφορίες που ουδέποτε κανείς διανοείται να μου ζητήσει!) μέσα σε όσα αξίζουν είναι και τούτα τα αναγνώσματα εδώ μέσα.
Γράφε!!!
(Συγγνώμη για την αυθάδικη απαίτηση. Είπα εγώ ποτέ πως είμαι ευγενής ή εγκρατής? Όχι, ποτέ. Κι επιπλέον… νοσώ. Πυρετός σε … δυσθεώρητα ύψη. Κι η ίωση τέλεια δικαιολογία για τους κακούς μου τρόπους).
Υστερ(ι)όγραφο (ολκής!): Ώστε σου αρέσουν τα παραμύθια. Δες τι έχω ερωτευτεί παράφορα εδώ και λίγους μήνες. Του πυρετού κι αυτό… αλλά…. του άλλου πυρετού.
Αγγελική
Γράφω για τις ημέρες που περνούν δίχως να με κοιτάζουν…
(Εξαιρετικό video)
Επαναλαμβάνω (άκομψα): Γράφε!!!
η βασική μου αντίρρηση: http://youtu.be/i05RRdfQJt4
η κυρίαρχη ελπίδα μου: http://youtu.be/xqMAxCRBv1M
η πικρή μου διαπίστωση: http://youtu.be/FXOd2dBsGqc
A, και να μην ξεχνιόμαστε! http://youtu.be/MqPdWsf4Bvk
(επειδή άμα δε βρίσκεις παραμύθι, απλώς… το φτιάχνεις!)
Αγγελική
Να φτιάξουμε δικά μας ή να επιστρέψουμε στα παραμύθια των παππούδων μας.
Αντώνη
(καιρός να δείξω, στο ελάχιστο έστω, τους τρόπους μου και να σε προσφωνήσω επιτέλους κι εγώ με το όνομά σου όπως κάνεις συνέχεια εσύ!)
Σπαζοκεφάλιασα λίγο για κάποια πράγματα και λέω να σου τα κοινοποιήσω. Πρώτα απ΄όλα όμως ζητώ συγγνώμη που ροκανίζω το χρόνο σου (και το χώρο σου πιθανώς) δικαιώνοντας έτσι την απύθμενη φλυαρία μου. Που λες (όχι, άκυρο, εγώ λέω) θέλω να δηλώσω πως είμαι εντελώς ανεξοικείωτη με τις διαδικτυακές συνήθειες, είμαι ελαφρώς… «πρωτάκι» με την έννοια πως διάβαζα μεν εδώ και χρόνια αναρτήσεις σε blogs αλλά μόλις πριν λίγες μέρες έγραψα σχόλια σε κάποιο. Οπότε θα ήμουν πραγματικά ευγνωμονούσα αν κάποιος μου ψιθύριζε το τι συνηθίζεται και τι όχι. Επειδή ο διαβολεμένος μου ρινεγκέφαλος (το ένστικτό μου ντε!) μου υπάγορεύει πότε-πότε μια αίσθηση ανασφάλειας όσον αφορά το ότι ναι μεν απαντάς ως ευγενής άνθρωπος αλλά ότι κανονικά δεν είναι πρέπον (ξέρω, σιχαμένη λέξη αλλά αυτή είχα πρόχειρη τούτη τη μικρή και δύσκολη ώρα) να επιμένω να αφήνω εδώ όλα τα αποκυήματα ενός ομολογουμένως ιδιότυπου εγκεφάλου.
Εν αναμονή μιας εντελώς ειλικρινούς (ακόμα και αν χρειάζεται να συνοδεύεται από μια «λεκτική σκληρότητα») απάντησης, θα αρπάξω την ευκαιρία να σου κοινωνήσω κάποιες… προθέσεις κατά κάποιο τρόπο παραμυθιών.
Καλημέρα! Κι ευχαριστώ.-
Αγγελική
Διαβάζεις το κείμενο και καταθέτεις τη γνώμη σου. Τόσο απλά. Δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σχόλια. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος σκέψεις.
Η ματιά σου πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω τη σκέψη μου. Αν πίστευα κάτι διαφορετικό θα κρατούσα τα σχόλια κλειστά.
Λες ροκανίζεις το χρόνο μου. Μα κι εγώ το ίδιο δεν κάνω ;
(Εκτός απροόπτου, ένα από τα τραγούδια που μοιράστηκες θα συνοδέψει
την επόμενη ανάρτηση.)
Καλησπέρα!
Ευχαριστώ!!!
Καλησπέρα…
(τι μεγαλείο τελικώς στις απλές κι αληθινές -μα καθόλου μονοσήμαντες λέξεις… αχ, πρέπει να ασκηθώ σ΄αυτές!)
http://youtu.be/Tw2X186jDnM (καθόλου αντιπροσωπευτικό μου, απλώς ευσεβείς πόθοι)
Αγγελική
Ποιες λέξεις να κρατήσεις και ποιες να διώξεις; Στη θέση σου θα τις κρατούσα όλες. Καμιά δεν περισσεύει.
Έλειπα ταξίδι κι επέστρεψα πριν δυο ώρες. Αναζήτησα νέα ανάρτηση αλλά εν απουσία της, θα σου αφήσω εδώ το χαίρε μου. Μου έλειψαν οι φιλενάδες μου. Οι λέξεις σου, ντε!
Καλημέρα ζάλη! (Για…. στεριανή, δεν ξέρω… επειδή εδώ μέσα είναι νησί. Γοητευτικό, χαλαρωτικό κι -ευτυχώς- κάπως απόκοσμο!).Και μοιάζει με http://youtu.be/PedC3ozJnw4
Οι φιλενάδες σου έρχονται αύριο, με το τελευταίο κύμα της γραμμής.
Καλημέρα, Αγγελική.
Καλησπέρα από Κύπρο. Πως μπορώ να γίνω μέλος στο blog; Μου αρέσει πολύ η ποίηση και διαβάζω όσο μου είναι δυνατό!
Καλησπέρα Παναγιώτη,
αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τις νέες αναρτήσεις του blog, κάνε κλικ στο Follow που εμφανίζεται δεξιά κάτω στην οθόνη και συμπλήρωσε το email σου.
Ευχαριστώ.
…….για ανταπόδοση, όμορφων στιγμών
ΓΙΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ
Τελευταία φορά μπροστά στο φιλιστρίνι.
Μετά, η ομολογία.
Ο χρόνος πυκνώνει, ακουμπάει στην αρχή το σώμα,
μετά, βυθίζεται μέσα του,
του δίνει μνήμη.
Δεν υπάρχει σκιά, ο ήλιος γυμνός και μόνος,
κύτταρα που προσπαθούν να υπάρξουν πάλι,
στόματα με θυμό, χωρίς συγκεκριμένο θέμα στα λόγια.
Ανατριχίλα!
Μπορεί και αναγούλα – ανάλογα τα κέφια του μάγειρα.
Ο χρόνος σαν κι εμάς είναι ναυλωμένος.
Δεν φαίνεται κάπου στεριά.
Ο χρόνος κι αυτός είναι σκλάβος εδώ.
Τα μάτια θυμούνται
τα βήματα θυμούνται
το πλήρωμα έχει ξεχάσει
δεν πρέπει να θυμάται.
Το βαπόρι περπατάει στο νερό
με τα πόδια του να πλατσουρίζουν
σαν μικρού παιδιού στις διακοπές.
Μικρή ζωή!
Πιο πολύ ζωή
έχουν τ’ απόβλητα του βαποριού.
Θυμίζουν ανθρώπους πάνω…
Νίκο Κυριακίδη, ευχαριστώ πολύ για το «μοίρασμα» του υπέροχου αυτού ποιήματος.